De iere moarn wie foar de hichte:
’t rizen fan it lôgjend ljocht,
de loft fan rôze nei himelsblau;
tegearre ha se ’t leger socht,
de protter en syn iendeisfrou,
allinnich foar wat losse flechten.

Se wiene beide net bot hechte
oan it leauwe yn de toer
fan alle oeren ’t selde liet,
it hoannekraaien wie har oer
om ’t hy op alle winen glied,
altiten op deselde hichte.

Se wiene beide net fan ’t lichte
draaien, hiene langstme nei
in show mei swier geskut en lûd
en nei de lêste hoannedraai
begûn te sieden ’t protterbloed:
formaasje ‘Draaiwjuk’ as de echte.