De ôfgrûn fan it swarte gat
sûpt alles op wat oars is
oant it strielet: ‘Der is ljocht!’
En sjoch wat troch de skepping fljocht:
de sinne spilet wer foar god.
It maisfjild yn de iere moarn
tilt op fan wat der wer is,
drinkt de goddelike drank
en rûzet oan de rûnte tank:
‘Ik nim ’t mei folle swolgen oan.’
It wetter fan de wide mar
leit iepen foar wat folrint,
wachtet, nipt, ferslacht de toarst,
jout ek werom en weaget: ‘Proast,
ik ha genôch, do bist oan bar.’
En dêr stean ik, sis: ‘Tankewol.’
Wylst slok foar slok de tiid ferrint,
ferglydt it maisfjild nei it gat
en blinkt it wetter as in god:
‘Do dêr, ferstrui it ljocht ek gol!’ |
