Se dûnsen boppe it trottoir
fol mei it folk fan ’t frije feest
en namen mei fan alle waar,
de moarns gie ’t elk om earst en meast.

Gjin auto wie noch op ‘e dyk,
dat neat ferbriek de harmony,
wol stikken glês noch sûnder lyk,
it stûke, dûns en melody.

De middeis rekke ’t op ‘e kop
ferkeard wat moarns noch wille wie,
de flagge hong yn ’t blauwe slop,
it read fertelde fan de die.