Noch is de himel blau en sûnder ein
en lûkt it wetter nei de fierte,
mar dêrmei is net alles sein.

De willeboat op ’t droege tusken stiel
sil fan gjin mar of weagen witte,
in healjier stilte is syn diel.

Mei strutsen seilen leit it foar de wâl,
it skûtsje kin it oars net litte:
de mêst rikt heech, wol net op stâl.

De sleepboat is yn dizze tiid syn maat,
kin lang noch yn resessy sitte,
want slepend is it liedersaard.

It frachtskip hat it rom al wiken leech,
de romte kin it wol ferjitte,
it lossen sit de skipper heech.

Mar tusken ’t lege winterlibben yn
sil Fryslâns flagge hertslach hjitte,
want nei stilwaar stekt op de wyn.