De dize doarme noch oer ’t grien,
de walen nei in kâlde nacht,
wylst boppe streken ien foar ien
keunstmjittich rûnen oer it blau.

Gjin hoeder hold oer har de wacht,
se leine rêstich by it stek,
de tsjokke rokken noch fol dau,
de moarntiid like net sa gek.

De dize fan de wiffe sliep
bewuolle bylden yn de kop
mei tinten tusken blau en grien,
natuerhâldfêst fan fjouwer skiep.

Hy kaam yn byld en sûnder stop
gie ’t op it grize roaster ta,
de dize fan les ien foar ien,
ast fjirtjin bist, dan giet it sa.