Net folle sizze

fan Konstantin Makovsky*
fan Nicolay Kasatkin**

De ierde hat syn fruchten jûn,
dy’t al yn skeaven lizze,
warber hat sy oeren bûn,
se koe net folle sizze
tsjin de lytse bern yn ’t skaad;
it brânen fan de sinne
brocht harsels net fan de kaart,
se sloech har der trochhinne
oant se krigen har gerak
oan ’t boarst, it gie om folop drinke,
mei har trijen it gemak
fan efkes yn de dreamwrâld sinke.

De ierde leit der boppe-op,
hoe soe sy dêr no lizze,
gjin reaksje op ’e rop,
wat moatte sy noch sizze…
mem leit altyd yn it skaad,
noch slimmer, yn it tsjuster;
hie sy net in sinnich aard,
mar hjoed net… wie it juster
of al folle langer lyn?
Se wolle dêr net mear oan tinke,
want thús wachtet harren knyn
op knineblêden en wat drinken.

* Konstantin Makovsky (1846-1920)
Skilderij ‘Meanster’

** Nikolay Kasatkin (1859-1930)
Skilderij ‘Wees wurden’