Se wiene mei elkoar ferbûn,
in bân dy’t har ta ienheid makke,
ien fan holle en fan hert,
sa hiene se ’t ultime fûn,
de frucht om happich oan te pakken,
want wa’t blyn is, sjocht it oare net.

Se sweefden boppe Edens grûn,
gjin libbensbeam koe har mear hâlde,
ien yn ’t iten fan de frucht
dy’t harren stadichoan ûntbûn,
himsels fermannichfâldige
yn in swarte romte sûnder lucht.

De herten skuorre útinoar,
de hollen, leechrûn, wurde skilen,
sinnen reitsje sûnder sin,
de beam is net mear romte foar
om’t rûnten troch de romte sile,
mar der bliuwt hâldfêst fan krún oant kin.

* M.C. Escher: ‘Bysûndere tinkbylden
kin men allinnich fetsje,
as der in ôfbylding fan makke wurdt.’