Hy wie markys en dûbel fan gefoel,
sakraal en tagelyk profaan:
syn leafde foar ús Leave Hear
yn kombinaasje mei dy foar de faam,
sa libbe hy mei dûbel doel.

De nachtwacht-hoeders hied er boppe ’t bêd,
klear wekker yn de âlde stâl
út leafde foar de lytse Hear;
sels wied er mei it jonkje like mâl,
mar leafde lei op dûbel mêd.

Dy jûn liet hy de faam de hoeders sjen,
sels stie er by de doar op wacht,
sy hie devoat de hannen gear,
hy rikte nei de skoattel foar de nacht
en sei: ‘It is safier, myn bern…’

* Jean-Honoré Fragonard (1732-1806)
skildere foar markys fan Véri
twa doeken, dy’t nêstinoar hongen:
‘De oanbidding troch de hoeders’
en ‘De skoattel’.