De aardenacht was haar domein,
de hoogte met haar ronde lichten,
want de slaap nam haar niet mee
naar ’t virtuele zijn,
de wereld zonder plichten.

Toch zwierf ze door het breingebied
op grote hoogte, soms door dalen
tot ze uitkwam bij de zee,
ze klom en zong het lied
van evenwicht op palen.

Een paal ging over in een trap
met naar beneden smalle treden,
waar het brein sprong tree naast tree,
toen deed zijzelf de stap
en is in ’t niets gegleden.

* Léon Spillaert (1881-1946)
was een Vlaamse symbolist,
die ’s nachts door de straten
en over verlaten stranden zwierf.
Op een aantal van zijn schilderijen
overheerst een gevoel
van eenzaamheid.