Mariana heeft gebeden,
aan Maria heel haar hart gelucht,
geknield voor ’t altaar met de kaars:
‘Mijn onschuld is gedwongen,
die van u is zuiver wit,
geef dat ik schuld draag als ik vlucht.’

Was de onschuld nog te dragen
in het landhuis, de gevangenis,
waarheen haar Angelo haar bracht?
De bruidschat was verdwenen
in de golven van de zee,
zij voelde dubbel het gemis.

Mariana kon niet vluchten
uit het landhuis en haar eigen lijf,
dat beeld geknield op zwart en wit:
‘Je onschuld zal hier blijven,
maar je schoonheid stroomt eruit,
tenslotte spiegel ik een wijf.’

* Schilderij ‘Mariana in het zuiden’
(1897 – 114,4 x 72,4 cm.)