Florence, stad van kunstallure,
met verhalen hoog in tal en tel,
kwam in de ban van zwart is dood;
men had de pest aan ’t dodental
en zocht het buiten stadse muren.

Zo ging een tiental jonge mensen
naar een landhuis met zijn hoofse hof,
waarin het leven raakte in de ban
van samenzijn met lier en zang,
wat hadden zij dan nog te wensen?

Een tijdperk met nog meer allure:
elke dag een ander op de troon
als koning of als koningin,
die open hof hield in het rijk
dat levenslang voor hen kon duren.

Het was niet nodig om te doden,
want de tijd liep snel en was gevuld
met hun verhalen, rood van lief
en liever nog het wordt vervolgd,
voor goden gelden geen verboden.

* Schilderij ‘De Decamerone’
(1916 – 101 x 159 cm.)