Daar zat de Vrouwe van Shalott,
haar leven lang gevangen in de toren
met een spiegel voor slechts stom contact,
een weefgetouw voor ’t vast te leggen beeld,
zo was haar lot.

Toen zag de Vrouwe van Shalott
een stoet, traag volgend de geliefde dode,
meer vertelde haar de spiegel niet,
maar wevend wist zij ’t leven is maar kort,
het voelde rot.

Daar zat de Vrouwe van Shalott,
terwijl ’t verliefde paar liep langs het water,
meer vertelde haar de spiegel niet,
maar ’t weefgetouw vernam haar bonzend hart,
haar klaar complot.

Toen sprak de Vrouwe van Shalott:
‘Ik ben dit leven moe om al die schimmen
in de spiegel, die niet meer vertelt,
en laat het weefgetouw voor wat het is,
ik keer mijn lot.’

* Schilderij ‘Ik ben de schimmen zo moe’
(1915 – 100 x 74 cm.)