mei 18, 2024
fan ûnbekend
Mei har fjouweren sil ’t heve,
wat wol moast fan ’t frije folk
fan rjochts dat foarrang easket;
al is de rydstyl ek ekstreem
en wurde sebrapaden wyt,
sadat it swarte folk ûnfeilich rint,
mei hûnderttritich wurdt der riden.
Lit de wylde no mar hearskje,
de boeren jarje út ’e kolk,
it sicht wurdt justjes rommer,
al is ’t kontrakt net hiel sosjaal
en ’t liberale swart noch wyt,
sadat praktyk it fan prinsipes wint,
it folk belibbet rûge tiden.
Mei de wyn út fjouwer hoeken
stekt in stoarm op, wolk nei wolk
fertsjusteret de himel,
’t klimaat feroaret nei ekstreem,
in swarte weach rint oer it wyt
fan wylde hearsker dy’t gjin ramp ûntrint,
’t rampsillich folk bliuwt net fansiden.
* Foto ‘Tongerloft’
mei 7, 2024
fan ûnbekend*
Wat kin de ierde noch ferneare
fan de lieders op ’e wrâld
dy’t skuldich binne oan belied
dat útrint op al wer in swiere slach…
wa kin it needlot dan noch keare?
De ierde skoddet fan it lijen,
slacht werom, ’t lit him net kâld
en spuit syn fjoer de hichte yn,
de lieders redendiele oer’ t bedrach,
it sljochte folk kin útkeard krije.
De ierde kin net langer drage
wat it minskdom dwaande hâldt:
it eigen ego yn ’t bestean
op grûn fan neoliberaal gesach,
wat útrint op ’e lêste dagen.
Yllustraasje ‘Ierde’