mei 3, 2021
Se binne wyt, domestisearre,
fiele har by minsken thús,
ha gjin ferlet om heech te fleanen,
jouwe har by sljochtwei hinne del,
wat bliken docht út sloppe fearren.
Der is gjin sân om yn te stekken
’t slûge kopke as de strús,
de fûgel fan it koarte fleanen
mei de ynstek by gefaar gjin tel
oan tinke, wat kin ’t him ferrekke!
Klimaatferoaring, lit mar sitte,
jou dy del by tante Truus,
de útstjit moat mar rêstich fleane,
bliuw dus op ’e grûn mei ’t hiele stel
om neat te dwaan en neat te litten.
Dus stek de kop mar yn de fearren,
foar it firus joust net thús,
dat kin om dy de loft yn fleane,
’t komt dêrnei op oare plakken del,
do litst dyn wyt sa net bedjerre.
april 26, 2021
It skaad kroep moannen oer de grûn
lykas in slang dy’t ûnferwachts
tabite kin om gif te spuitsjen…
wa of wat bliuwt dan noch sûn?
It minskdom hie gjin wjerstân mear,
it gif kroep fierder deis en nachts,
de mienskip koe nei ’t sjongen fluitsje,
’t poadium ferlear syn sfear.
Mar einlings krûpt it skaad werom,
de wite bloei brekt folop út,
de sinne kleuret it teater…
wa of wat bliuwt dan noch stom?
It minskdom sjongt wer op ’e toan
fan earder, want de mienskip slút
gjin minske út, fuort is de hater
fan wat komt op romte oan.
