oktober 13, 2021
It wie fierhinne yn it jier,
dat tsjutten waard as liddich
troch de goarre fan korona,
ek troch alle wiken rein,
sadat it folk de strjitte mijde…
dat de hjerst brocht samar sier.
Seis kleuren oer it gea,
omdat de sinnestrielen
brieken troch miljoenen drippen,
dy’t foarseine daliks rein;
it like as de himel wijde
’t ierdske libben nei de dea.
De hichte fan de firusfloed
wie nei sa’n kearpunt sakke
dat de strjitten foller rekken
as foarhinne yn de rein…
sjoch hoe’t de kleurepracht fernijde
dat it kaam úteinlik goed.
oktober 12, 2021
van Thomas Moran*
Een rode stip,
meer is de mens hier niet,
gekluisterd ver beneden
toppen die nog uitzicht bieden,
maar waarop heeft hij nog grip?
Een dichte mist
zwierf tussen rotsen door,
die huilden, maar geleden
heeft geen steen, nu zwerven flarden
verder… voor de mens een list?
Een vogel zweeft
ver boven flarden uit,
heeft uitzicht op de toppen,
wacht op wat er nog te bieden
valt, wat hem beneden geeft.
De mens beleeft
geen list, maar harmonie
wanneer de zon de rotsen
kleurt en met de vrije vogel,
die thermiek als draagkracht heeft.
* Thomas Moran (1837-1926)
Schilderij ‘Mist in Kanab Canyon’