Archive for the Lyrysk Deiboek category

Wylst buien driuwe út it westen oan,
leit yn de glêde grêft de griene skûte,
pronkjend foar de tsjerkegongers op ‘e rûte
nei it evangeelje op dy sneintemoarn.

In skrouske wyn waait de gesichten del
dy’t inkeld sjogge noch de strakke stoepe
dêr’t de tegels klomjend tsjininoarren krûpe,
sa ferwachtsjend rein en heil op ’t hurde fel.

Mar foar’t de sinne bûcht foar waar en wyn,
bestruit er ’t hiele ierdryk mei har strielen
om it wetter fan de himel mei te dielen:
diel myn ljocht yn evangeeljekleuren yn.

Mar sjoch, de tsjerkegongers sjogge ’t net,
sy bûge no en aansen wer de holle;
by it evangeelje dat sy hearre wolle,
falle kleuren soms noch bûten harren wet.

De zee, te vaak bezongen al,
laat zelf zijn stem nu horen:
‘Ik draag jouw held naar ’t ballingsoord,
richt niet alleen je blik naar voren.’

De lucht, hoe vaak als verf op doek,
spreekt dreigend in zijn drijven:
‘Ik word gejaagd door weer en wind,
in ’t ballingsoord zul jij eerst blijven.’

Het strand, in tel bij eb en vloed,
vertelt massief haar lijden:
‘Ik weet hoe jij je dikwijls voelt,
maar nog komt hij je niet bevrijden.’

Miranda tuurt al uren om
te vinden mast en zeilen,
maar zee en lucht en strand rondom
bezingen ’t leed van zware mijlen.

* Schilderij ‘Miranda’
(1875 – 76 x 1,05 cm.)