januari 1, 2022
fan ûnbekend*
It gea fan blauwe marren
mei de hichten yn it rûn
ferhellet fan de romantyk,
sadat gefoelens folop bloeie,
foar de dichters in ûntwyk.
De stêd ha sy ferlitten,
dêr’t besmetting ware rûn,
’t ferhaal dat telt fan ’t âlde jier
de deaden, hjoed om te betinken,
mar de dichters wenje fier.
De mar, in blauwe spegel
foar de fierte, withoefier
foar dichters fan de romantyk,
dy’t sjongend mei de riemen roeie
fan dit jier, net krekt gelyk…
… oan mar ien fêste regel:
strang ferbean is alle sier…
fersier dêrom it nije jier.
* Foto ‘Marregebiet yn Ingelân’
december 27, 2021
Se binne roppich nei de nacht
doe’t hoeders harren plicht net diene,
want ynienen hold gjinien de wacht.
Wol seagen sy it ljochte stal
fan wa’t sy hielendal net koene,
sprekkend spile hy in frjemde rol.
Sy skrillen op fan ’t lûde liet
dat net by harren keppel paste,
dus folslein by kop en sturt lâns glied.
By ’t daagjen seagen sy frjemd op,
want tusken harren stie in krêbe,
samar wie der fretten, dat folop.
In feestlik barren foar de skiep,
it kaam op harren oer as wûnder
nei in nacht mei mar in bytsje sliep.