Archive for the Lyrysk Deiboek category

Hy lûkt de fuorgen yn it lân,
patroan om mei it sied te follen
foar de baat fan ’t eigen laach,
sa hâldt hy it bestean yn stân…
foar miuw, de mûzen en de mollen.

It minskdom libbet net by bou
allinne, wol ek fierder dolle
kranich foar it kanolaach,
natuerlik glidend troch it nau
om ’t hert mei djip gefoel te follen.

De terp hat it fernommen:
wûnen djipper as in blier,
de âlde lea gie withoefier,
ferstruid oer gers en blommen
as it middel foar de tier.

Gjin skeppe sil mear smite
as it lân feroarje moat,
de fiem is hjoed de dei te koart,
it blêd wol net mear bite
om’t it lang gjin breedte hat.

Mei fingers oan de knoppen
lûkt de earm de bak deryn,
ferskept yn ien kear meters klyn,
it ûnderste komt boppe
en it droegjen docht de wyn.