Archive for the Lyrysk Deiboek category

De kening fan doarp Goaiïngea
sit op syn wetterliedingtroan
mei njonken him syn âldste soan,
de jonge kening nei syn dea.

De kening brûkt it wetter as
muzyk, it rûzjen fan de see
en tagelyk foar de wc,
it musisearret derop los.

De soan lykwols heart dat ris oan
en rûkt de rook fan ’t keningskip,
hy tinkt: as dit it is, ferhip,
dan doch ik ôfstân fan de troan.

Hy stekt de dyk oer nei it nêst,
natuerlik ûnder sinne, wolk,
yn wyn en rein mei sicht op ’t folk,
dy fûgeltroan foldocht him bêst.

It jout it byld fan rjochte hoeken,
saaklikheid yn hurd beton,
fan iepen finsters sûnder sicht,
de leechte fan in djip balkon,
in plak om te misbrûken.

Se brûkten inkeld rûne boarden
fan wyt plastic, in flaubyt
yn ’t ûndergrûnske as protest
tsjin ’t byld dat as in bunker stiet,
sa hawwe se har warre.

Dêr ride se no fleurich hinne,
tandemfytsers yn it rûn,
stielstrieljend blau fan ’t romme sicht,
de wrâld út oer de griene grûn
as byld fan rûnom sinne.