augustus 29, 2022
Hoe kin it dat er dêr noch stiet,
gjin tûken hat er om it liif,
lit stean fan deade blêden,
griene songen earder noch it liet
fan hjir stean ik as stam,
útrinnend op ferskate mêden.
Hy striele út de krêft fan wa
hat mear om ’t hege liif as my,
dy’t boppedat nei boppen
rikt om sicht op elkenien te ha,
mei help fan in foech stoarm
koe hy it allerfierste roppe.
Al jierren giet hy troch foar stom,
op stjerren nei is hy al dea,
syn grutskens is ferdylge,
want gjinien sjocht nei him om, hoewol…
soms kreaket noch de stam:
‘Ik bin jaloersk op stobbewylgen.’
augustus 22, 2022
Wa soe net tinke oan in strân
mei sniewyt sân om op te lizzen
sûnder wiete snie yn it gesicht,
net mear nei hege noaren tale,
inkeld swimme, waarm en licht,
gjin wjerstân op it eilân Bali.
Wa’t fierder as de namme sjocht,
kin oer ’t gehiel ek noch wat sizze:
op ’t houten dek leit proviand,
derôf dy tinte mei twa halen,
silend giet it fan de kant,
op rûte nei it eilân Bali.
Wa’t net de eagen iepen hie,
dy moat him by it skip dellizze
dat fergiet, it is gjin moai gesicht,
men kin dêr inkeld mar fan bale,
wyt wie foar ’t gehiel te licht,
sa sylt men nea nei ’t eilân Bali.
