oktober 17, 2022
Lit de sinne syn eksploazjes
stjoere nei de ierde ta,
miljoenen jierren hâldt dy stjer
it fol mei kearnen dy’t har splitse,
sjoch de loft yn fjoer en flam,
gjin sprake fan dat hjoed ien stjert.
Sprek net fan de kearn dy’t splitse
kin op ierde, want dan ha
de beammen harren kleur ferlern,
ferskroeie yn ien klap de bisten
sûnder dat men dat noch sjocht
en roppe kin: ‘Wêr is myn bern?’
Lit de sinne moarn opkomme
boppe Oekraïne, sa
dat dit folk fredich libje kin,
de takomst fan it lân tarisse
sûnder driging fan de Rus,
de kearn as ienheid jout wer sin.
oktober 10, 2022
De koppen bûgd, de jaren leech,
se ha krekt miigd en skiten,
fiele oan wat letter komme kin,
neat is har te ferwiten.
De ploech wie earst noch net sa grut,
it rûn dêrnei nei tachtich,
mar it wie de baas noch net nei ’t sin,
him waard it net te machtich.
De bekken rinne oer fan stof
om oeren oer te praten,
stikke foar syn tiid wol net in bist,
elk hat it yn de gaten…
… hoe oft it lân derhinne leit
mei Ingelsk raai en stikel,
stikke kinne flinter en ynsekt,
gjin wrotmûs en gjin wikel…
… begjinne mear oan neigeslacht,
ta stof wurdt wa’t jong stjerre,
stikken giet wat net mear groeie kin…
wurdt bloei noch wol wurdearre?
De koppen bûgd, de jaren leech,
wat kinne sy ferwachtsje?
Frette, skite, mige ha gjin sin,
de slachter sil har slachtsje.