Archive for the Lyrysk Deiboek category

De Grienedykberm wie fersketten
fan de lange sinnebrân,
de maitiidsfleur hold sa gjin stân,
it jier ferlei syn swetten.

It lizzen hie de hin fergetten,
socht de berm ôf nei in plak
dêr’t swartsjes krigen har gerak,
mar har seizoen wie sletten.

De greiden wiene grien fan wille
fan de buien oer it lân
en doe de tiid fan sinnebrân:
’t seizoen koe ’t libben tille.

It wie gjin tiid mear om te drillen,
want de dochters wiene grut,
al swart en kreas fan kop oant sturt,
dat mem hie simmerwille.

De jonge beammen ha in farske bast,
mar kin men net berikke:
‘Deale, binne wy net fêste gast,
der is hjir amper wat te bikken!’

Dan mar de hurde koppen by elkoar,
oerlizze oer in aksje:
‘Wy as brunen binne der wol foar,
do swarte bist in ienmansfraksje!’

De trije keare rap de rûge kop,
twa wolle noch wol stypje:
‘Traapje do der mei de hoeven op,
dan sille wy oer ’t skouder kypje!’

De klap klinkt fier, de brek fan hout en stiel
út wraak kin sprekken lije:
‘Wy as brunen hiene ek ús diel
en lizze noflik mei ús trijen!’