mei 15, 2023
It Amelân, lân om amen
foar te sizzen, want it is
sa dat de brâning rôlet
ivich op it eilân ôf,
mar hat de brân net dwêste.
Hoefolle leauwigen ek kamen,
’t wie mei sizzen net te dwaan,
dat diene doe de flammen,
want it godshûs brânde ôf,
it fjoer wie net te dwêsten.
It Amelân, lân om amen
foar te sizzen, want it is
sa dat de brân hie net it
lêste wurd, ’t kaam ta de bou,
dat fjoer wie net te dwêsten.
Hoefolle fisken boppe kamen,
’t wie mei sizzen net te dwaan,
de fiskers moasten skuorre,
fregen har dêrnei wol ôf…
is ’t tiid om út te rêsten?
It Amelân, it lân fan amen
sizze op it rinnen fan
de Hear oer hege weagen,
rêste docht men net sa gau,
yn tou is dochs it bêste.
* Foto ‘Part fan it plafond fan
de wer opboude roomske tsjerke
op It Amelân’
Links: Kristus rint oer de weagen
Rjochts: it wûnder fan de fiskfangst
mei 8, 2023
It piipkrûd sjongt op wite wize
de minsken oer de maitiid ta,
dy’t stadich oer de brêge kaam,
de winter hold de bloei noch tsjin.
Mar as de planten ienkear rize,
dan sprekke dy de minsken oan
mei taal dy’t elkenien ferstiet,
it libben hat totale sin.
Healwizen brûke swarte letters
op ljochte muorren, wolle ha
dat elkenien wit fan de taal
dy’t oars net ynhâldt as ‘ik bin’.
Sy witte yn ’t bestean neat betters,
it is in asosjaal fertoan
fan ‘hjir bin ik, wa docht my wat,
sjoch wat ik sa al skriuwe kin’.
It piipkrûd pipet op syn wize
de swart-wyt asosjalen ta:
‘Bedjer it maitiidsbloeien net,
de winter hold jim skrift net tsjin.’