Archive for the Lyrysk Deiboek category

De beammen bliuwe op in rige stean,
dy’t blêden krije en de keale,
want de lêste sil net gau fergean,
al is hy no noch mar in heale.

De touter tusken rige en gebou
is boud fan fjouwer smelle stammen,
sterk foar slingerbern oan dûbeltou,
de swakken mei in stimpelnamme.

Dêrachter leit it âlde al yn pún,
mar sil it nije heger rize,
bliuwend is foar ’t bern de boarterstún,
in sjongend paad op âlde wize.

De beammen bliuwe op in rige stean,
dy’t blêden krije en de keale,
achteroan komt elk nij yn de klean,
gjin sprake fan in feale heale.

Gjin grutskens is him frjemd
as hy syn status showt,
de sljochten fier oerstimt,
syn pracht nei foaren skoot.

Rjochtop is ’t steile lûd
dat hy oer ’t lân ferspriedt,
syn stam is blau fan bloed,
wa’t swak fan geast is, bliedt.

Gjin stielwurk dat him keart,
syn wet bliuwt rjocht oerein,
want wa’t it lûdste beart,
hat elkenien ferslein.

Dêr leit er op it hout,
noch yn syn folle pracht,
gjinien dy’t om him rout,
’t is út mei man en macht.