Archive for the Lyrysk Deiboek category

Hy stiet noch altyd rjocht oerein,
syn krún fier boppe dakken út,
gjin twirre hat syn stam ferslein,
in pronkje foar it einbeslút.

En binne alle tûken keal,
dan is er swiere stoarmen treast,
hoewol’t de kleur ferwurdt ta feal,
foar him komt it oerlibjen earst.

Syn stobbe hat gjin takomst mear,
ferslein waard hy, noch net stokâld,
it spegelbyld is wreed, docht sear,
it struit syn wûnen fol mei sâlt.

It soe yn Brussel wêze kinne,
mar likegoed yn Amsterdam,
dêr’t foarm en kleur itselde binne,
in romte sûnder flok of flam.

It soene susters wêze kinne,
dy twa opmerksum foar it wurd,
de tredde yn de slom, allinne,
in oerke sûnder nocht of nut.

It soe in krante wêze kinne,
mar likegoed in brief út Gent,
sa litte sy dat oerke rinne,
se binne flok en flam net wend.

It is lykwols in byld op linnen,
’t kin Jan neat skele wêr’t it is
of wêr’t dy froulju deis op stinne,
mei mear is net it minste mis.

*  Jan Toorop (1858-1928)
hold der yn it begjin
fan syn karriêre net fan
om oan syn skilderijen
in namme te jaan.