januari 23, 2017
Kin foar himsels de moarntiid sprekke,
de wredens fan de grauwe winterwrâld,
dy’t roetkâld priket yn de hûd?
Hy sil it eachweid iepenbrekke.
It lûd komt út ’e fierste fierte,
dêr’t yn de dize leit de Snitser mar,
de froast bestjurre al it far,
wat klomske fûgels witte litte.
Mar harkje dêrnei nei de barsten,
dy’t mannichfâldich skuorre yn it iis,
de moarntiid sprekt fan lang net wiis,
it tempo is mei trije hasten.
Sjedêr de peallen foar de touwen,
dy’t grutte skippen hâlde oan de wâl
en steane foar de iisgroei noed,
de hannen bliuwe yn de mouwen.
januari 16, 2017
Strakke streken rinne nei de kym,
de frucht fan greiden ûnder
en boppe ’t fladderjende wyt,
it keunstwurk stiet foar wûnder,
it lege gea op rym.
Mar it strakke kin net sûnder bocht,
keunst freget fariaasje
mei libben dat op poaten stiet,
in hals dy’t sprekt fan graasje,
men sjocht it oan mei nocht.
As de trekker oer de greide rydt,
it wyt wykt foar de sinne,
de graasje op ’e wjukken glydt,
dan sil de keunst ferrinne,
mar sjoch.. wat nijs ûntstiet.