Archive for the Lyrysk Deiboek category

Dizich witten

Se lizze no noch op ’e strjitte,
de beammen út it lânskip socht
fan oeral ljocht- en donkergrien,
mar no in byld fan science fiction,
tsjusterte op hurde stien,
dêrachter kosmosmantsjes fan it ljocht,
dy’t alles fan de himel witte.

Dus moatte se fan strjitte rize,
de earmen dwers, de rêgen rjocht,
yn ’t wetterlânskip tusken stien
en stien, foar stedsjers sielefiksje,
mei kommersje ien en mien…
de kosmosmantsjes ha al lang har nocht
en litte wat se witte dizich.

Losfêst

Hy stiet noch op ’e grins
fan bern nei puberteit
mei dûns op wang en kin,
wol los fan mem en heit,
fansels dat it wol kin,
as ’t moat fljocht er nei Grins.

It kleuret inkeld grien,
want iepen leit de wrâld,
hy pikt syn part wol mei,
wat griis is, lit him kâld,
hy libbet by de dei
en nimt der sa noch ien.

Sy hâldt har meastal yn,
mar wol oan ’t libben fêst,
want kin him noch net kwyt,
sy hat gjin rêst, wol lêst
om’t sy troch ’t libben slyt,
har flecht is yn de wyn.