januari 9, 2017
Wat kin de moarntiid biede
oan ljocht en oar fermaak
de lêste oere yn it tsjuster?
’t Mystearje jout meastal as taak
om dêr yn stilte nei te rieden.
Dan rinst oer kronkelpaden
en sjochst de eagen út,
litst ûnferwachts it tastel flitse,
’t mystearje jout it oan as bút:
de wylde flecht fan tûzen kaen.
De stilte brekt troch ’t kriezen
fan skimen yn de hel
fan oars net as it neare tsjuster,
dan saaie se as sketten del,
wêr’t tûken harren plakje wize.
Dan rinst wer troch op paden
mei sicht op oar fermaak:
in rige rêgen yn it skynsel
fan taret wurde op ’e taak
fan hoe de dei besteklik lade.
januari 2, 2017
It berne-aard is optimistysk:
troch wolken hinne skynt de sinne,
oer it wiet strykt altyd wyn,
in koeltsje hâldt de gong deryn
om eigen stiltes te oerwinnen.
Mar as de wyn ynienen útsjit,
de skoat te fêst sit om te fieren,
’t wetter oer de râne rint,
it bearen ’t fan de stilte wint,
dan kin gjin kleur de boat fersiere.
De kleuren lizze yn it wetter,
de optimist stekt op de holle,
ropt de help yn fan stand-by,
dy’t hieltyd rekket yn de draai,
it weaget sa al gau tefolle.
Sjoch, beide bliuwe optimistysk,
om’t sy elkoar al langer kenne,
komt de optimist wiswier
oerein mei yn it seil it wier…
moarn wurdt de wiere siler berne.
