mei 8, 2017
De hoanne kraaide fan ’e moarn al ier
as boade fan it skeppingsljocht
yn funksje fan de tsjerke,
de kym wie noch te skier
om ’t wûnder op te merken.
Mar doe’t de strielen skeaten nei it goud,
kaam ek in fûgel derop ta,
swart as de nacht syn flerken…
wie ’t ljocht him tafertroud
op hichte fan de tsjerke?
De hoanne, boade fan it skeppingsljocht,
wist fan it rike kleurpalet
en woe de ka net keare,
in gouden greep, mei nocht
ha sy de moarntiid eare.
mei 4, 2017
Vincent van Gogh*
Se hat de eagen op ’e jirpel,
skylt dy feardich yn it rûn,
as ’t moat, kin sy it sûnder
nei mes en skyl te sjen;
sa is sy mei it wurk ferbûn
lykas in spultsje mei it bern,
it kin net oars, it giet foar wûnder.
De beide fuotten op ’e stove,
noflik foar de rimmetyk,
ien hân is der noch sûnder,
de rjochter, har gelok,
mar ’t giet no justjes ûngelyk,
net maklik, want se hat it drok,
it is net oars, ’t giet dochs foar wûnder?
Sy draait de eagen nei ’t ferline,
want dat skilen is har neat,
sy sjocht har dêr net sitten,
’t is net om oan te sjen
hoe’t mem… jawis, sy hat it leard:
‘Hâld fêst’… sy is net mear in bern,
de takomst sil it witte litte.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Tekening ‘Jirpelskylster’
Tekening ‘Sittend famke’