februari 27, 2017
It wie op snein, ier en betiid,
gjin fûgel dy’t de dei ferkende,
planten rikten like heech
as troch de wike…
dêr rûn ik op ’t paad, it my bekende.
It wie in fiering mei in liet,
dat rûn op mjitte fan myn stappen,
alle dagen like rap,
it woe net wike
foar in song mei ûnbekende grappen.
It wie gjin grap mei swart en giel,
ik moast earst oan de dize wenne
foar’t de eagen krigen grip
en doe die bliken
dat it delkaam op it mar-ferkennen.
It naam oan hiel it moarnsfeest diel
mei ’t skynsel fan de boei en sinne,
út ’e lichte wei omheech,
it joech in bliken
dat myn paad lei justjes oars derhinne.
februari 20, 2017
Sy wie gjin stjer fan Nederlân,
mar soargen hie se wol,
frege net it measte mear,
útspile wie har rol.
Mei ’t rinnen hold se wis wol stân,
in oere noch bêst fol,
stie foar ’t fûns as earste klear
en drafke fierder wol.
Lang libbe sy foar Nederlân,
mar wie no krekt in spûns,
útknypt foar de sânde kear,
dus rûn sy foar it fûns.
Sjedêr de mem dy’t hold ek stân
yn ’t bystean fan har bern,
is mei dit regear wol klear,
de helte is te sjen.
Lang libje bern fan Nederlân
dy’t rinne yn it spoar
fan de memmen jier nei jier,
moarn geane se derfoar.
