maart 13, 2017
De holle hie ’k foaroer,
oars wie ik fierder rûn
en hie ’k der net by stilstien
dat wat fallen wie,
eins dûbel, sûnder stjoer
wie soks op slach ferrûn…
ik bin der net by fuortgien.
De fear foel samar op
dêr tusken swart en grien
as wie it in stillibben,
ynspirearre troch
in fûgel mei de rop:
‘Jim krije him te lien!’
De keunst wie ek syn stribjen.
Ik bûgde fier foaroer
en stoarre nei ’t palet,
teminsten sa’t it like,
mar de werklikheid
kaam skrinend op my oer:
de flinter wie te let
om foar him út te wiken.
maart 6, 2017
It minskdom hat it wol yn streken,
rjochtút rinne mêst en trie,
in matematysk sylsysteem,
faak statysk, selden út ’e rie,
kompleksiteit as teken.
Ynienen binne dêr de swellen,
komme sûnder ôfspraak gear,
yntuityf op ’t sylsysteem,
se fiele ’t oan, der komt in kear,
sawat ha se it helle.
Deselde mjitte as de âlden,
wjukken foar de lange flecht,
yntuityf op fêste koers,
dynamysk as in swel sa echt,
se binne net te hâlden.
