augustus 28, 2017
De moarntiid hâldt de siken yn
en leit de mar foar blak
as ôfspraak mei de nije dei:
gjin sprake fan in silerswyn,
gjin nocht mear oan al wer in rak.
De mar jout him wol efkes del,
mar ûnder stil protest:
hjir is de ein alhiel fan wei,
is ’t silersfolk net mear yn tel,
dan wurdt it stil, dat is de pest.
De pest is lûd, wit de natoer,
it libben hâldt fan rêst,
dêr snakt de hiele skepping nei,
it startsein sjit it wetter oer,
ek nei de finish is der lêst.
Hear hoe’t natoerbehear fersteurt
de stilte fan de moarn
mei boat en auto, beide mei
in motor, mar wa’t dêroer seurt,
slacht troch en oan in falske toan.
augustus 21, 2017
De dop briek yn it tsjuster
yn it djipste fan de gong,
dêr’t gjin mannehân yn past,
sa feilich lei it jong,
krekt berne yn beton.
De hân wie net fan juster,
lei de muorre earder oan,
boude keamers foar de gast,
sa waard dy djip bedoarn,
beskerme troch beton.
De wjukken krigen fearren,
woene út ’e smelle gong,
breedút heger boppe ’t griis,
de hiele skepping song:
‘Gjin beam is fan beton.’
De beammen koe men hearre
troch it twirjen fan de wyn,
dêr’t de gongswel fleach mei gong
en frije flecht op yn,
ûntflechtsjend it beton.
