mei 4, 2017
Vincent van Gogh*
Se hat de eagen op ’e jirpel,
skylt dy feardich yn it rûn,
as ’t moat, kin sy it sûnder
nei mes en skyl te sjen;
sa is sy mei it wurk ferbûn
lykas in spultsje mei it bern,
it kin net oars, it giet foar wûnder.
De beide fuotten op ’e stove,
noflik foar de rimmetyk,
ien hân is der noch sûnder,
de rjochter, har gelok,
mar ’t giet no justjes ûngelyk,
net maklik, want se hat it drok,
it is net oars, ’t giet dochs foar wûnder?
Sy draait de eagen nei ’t ferline,
want dat skilen is har neat,
sy sjocht har dêr net sitten,
’t is net om oan te sjen
hoe’t mem… jawis, sy hat it leard:
‘Hâld fêst’… sy is net mear in bern,
de takomst sil it witte litte.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Tekening ‘Jirpelskylster’
Tekening ‘Sittend famke’
mei 1, 2017
Dêr rûn ik, wylst de wrâld stie stil
by ’t wekker wurden tusken nacht
en dei, dy’t my doe wolkom hiet,
net waarm, de dize lei noch kil
op ’t fjild, de sinne gie op jacht,
dus fluite ik it jagersliet.
De wolken namen oan de kleur
dy’t paste by it strieleskot,
yn ’t easten tilde ’t op fan reek;
ik stapte fluitsjend troch, de fleur
fan ’t jagersferske die my wat,
hoewol, yn jeien wie ’k in leek.
Ynienen bleau ik deastil stean,
want op it fjild beweegde wat,
in mem mei yn har spoar in bern;
’k rôp tsjin de sinne: ‘Lit har gean!’
Se draafden fuort, mem en har skat,
ik fluite no as reeëfan.
