mei 15, 2017
De stilte sprekt yn strieletaal
dy’t streekrjocht weisjit fan de sinne,
dan troch mist en dize slûpt
om mei dy minske op te rinnen
dy’t yn meditaasje fierder krûpt
en harket nei har âld ferhaal:
‘Ik bin in frou dy’t hâldt fan swijen
om’t om my hinne hichten sprekke
fan it lytse dat hjir rint,
dan ha ’k gjin lêst fan grutte bekken,
fan it machtsfertoan dat faakris wint,
as stille frou sil ik dat mije.’
De wyn skuort oan, hâldt fan kabaal
en swypket wetter op ta weagen,
dy’t mei klotsen krije skom,
in proai om daliks fuort te reagjen,
dêrmei wint it machtsfertoan syn rom,
fiktoarje nei in rûch ferhaal.
mei 8, 2017
De hoanne kraaide fan ’e moarn al ier
as boade fan it skeppingsljocht
yn funksje fan de tsjerke,
de kym wie noch te skier
om ’t wûnder op te merken.
Mar doe’t de strielen skeaten nei it goud,
kaam ek in fûgel derop ta,
swart as de nacht syn flerken…
wie ’t ljocht him tafertroud
op hichte fan de tsjerke?
De hoanne, boade fan it skeppingsljocht,
wist fan it rike kleurpalet
en woe de ka net keare,
in gouden greep, mei nocht
ha sy de moarntiid eare.