mei 22, 2017
Syn krollen passe by de muorre,
regelmjittich is it holledak,
dêrûnder rêst de geast,
it liket, hy is wol teplak,
it giet him net om lêst of earst.
De eachopslach keart hy nei binnen,
dat gjin byld fan bûten him berikt,
wat rêst jout oan de geast,
sadat dy net nei ’t heechste rikt,
it giet him net om minst of meast.
Mar frjemd dat tikken him berikke,
regelmjittich as de slach fan ’t hert,
mar steurend foar de geast,
betiid of let ferneart er net,
it giet him net om lêst of earst.
mei 16, 2017
Nijsgjirrich binne sy nei foaren
kommen, domwei mei de kop omheech,
omdat sy fan gjin weagjen witte,
ha oars net as gers op ’t each…
gjin motivaasje om te doaren.
It stek is ticht, de daam net iepen
foar dy iene, folge troch de rest,
de keppel kin der net mei sitte,
lizze wol yn ’t wollen fest…
it fretten giet foarôf oan ’t sliepen.
De konten ha al wat te sizzen
oer de polyfalken oan de peal,
dy’t ûnder ’t blauwe seil wei wolle:
mei de kop derfoar, want heal
kin ’t net, dus bliuw dêr net sa lizzen.
Mar sis, wêr bliuwe dan de hannen
foar it touwurk oan de gyk en mêst,
de kop kin dochs net sûnder holle?
Dingen lizze altyd fêst,
ûntbrekke Jantsjes… dan ek Jannen.
