juni 5, 2017
It wie wol droech, ferskate dagen al,
mar boppe maaiegreiden hong de mist
as woe de moarnsloft noch in dripke jaan,
mar earlik sein, de maitiid wie net gol.
De mûzefalk wie út syn deistich dwaan,
hie troch de dize op ’e mûs gjin sicht,
fleach hastich nei in lege wettertank,
breedwjukkich yn syn boppe-ierdske waan.
Hy lâne linich op it hurde stiel
en rôp de wolken op ta wetterplicht,
doe’t dat net slagge troch it droege waar,
besocht de falk it op in plat paniel.
It wie wol glêd en boppedat klonk ’t raar,
syn skerpe snaffel kraste oer it glês,
sa dage hy de sinnestrielen út…
sjedêr de mist sloech acht op it gefaar.
mei 29, 2017
’t Wie sneintemoarn, acht oere,
doe’t it reid de eare song
fan skepping of fan evolúsje,
yn ferhâlding wie it grien noch jong,
hie yn de maitiid wol fidúsje.
Twa iere skippen foeren
fan it suden nei it noard,
ferskillend kamen se foar eagen,
ien hie lizzend libben guod oan board,
it oare foer heech op ’e weagen.
It reid song troch en roerde
him noch sterker yn it liet
oer ’t minsdom yn de evolúsje,
’t wie wol snein, mar yn in oare tiid,
de werklikheid wie gjin yllúzje.