september 4, 2017
De wjukken ha har plicht wer dien
en binne yn de rêst,
de snaffels litte har net hearre,
want ferfage is de grins
fan elk syn territoarium,
de jongen ha folwoeksen fearren.
De sinne is krekt ûndergien,
hie fan gjin wolkje lêst
en hat in oere lang noch streke
oan it jûntiidsskilderij,
dat al ferfaget tel nei tel,
wat foar it minskdom jildt as teken.
Sjedêr, nei boppen is er gien,
it swarte docht it bêst
op ’t reade fan wat liet de sinne
achter, ’t is yn harmony,
dit is syn territoarium
foar inkeld jûn, dat moat noch kinne.
augustus 28, 2017
De moarntiid hâldt de siken yn
en leit de mar foar blak
as ôfspraak mei de nije dei:
gjin sprake fan in silerswyn,
gjin nocht mear oan al wer in rak.
De mar jout him wol efkes del,
mar ûnder stil protest:
hjir is de ein alhiel fan wei,
is ’t silersfolk net mear yn tel,
dan wurdt it stil, dat is de pest.
De pest is lûd, wit de natoer,
it libben hâldt fan rêst,
dêr snakt de hiele skepping nei,
it startsein sjit it wetter oer,
ek nei de finish is der lêst.
Hear hoe’t natoerbehear fersteurt
de stilte fan de moarn
mei boat en auto, beide mei
in motor, mar wa’t dêroer seurt,
slacht troch en oan in falske toan.
