Archive for the Lyrysk Deiboek category

De raam en de ekster

Gjin wûnder dat se yn de slomme
leine, ’t wie noch yn de iere moarn,
de simmernachten wiene koart
foar skiep om al oerein te kommen.

Net folle wie der om de poaten,
ien wie al as hongerlijer stoarn,
mar fierder wie der neat mear bard,
foar harren wie it libben kloaten.

De fûgel hie mei har begrutsjen,
want syn eigen libben wie swart-wyt,
dêr boppe-op in kleureglâns,
dus kaam er del foar ’t optein wurdsje:

‘Do swarte hast neat mei it wite,
dream de kleur as hege favoryt,
ast mei my fljochst, bliuwst yn balâns,
wat kin dy noch dit raaifjild skite?’

De jonge raam, noch heal yn slomme,
gong oerein en stiek syn poaten út,
mar kaam noch heger noch foarút…
de ekster hat de stront opromme.

Mais ûnder kleuren

Syn skaad foel op ’e bjirkestam,
in spul fan ljocht en tsjuster,
’t gie him om fan read nei pears
te skôgjen; al syn libbenlang
fan himelheech oant wetterleech
te speuren nei de klû en ’t kluster.

Soms stie syn hert yn fjoer en flam,
mar faker stie it wetter
oan de skiere lippen ta;
foar eagen hie er dan de slang
fan himelheech oant ierdeleech…
’t ferbeane smakke folle better.

De dea kroep oer de bjirkestam,
gjin kleur koe him noch rêde,
ek al gie ’t fan read nei pears,
mar ien wie minder fan belang
as net te tellen yn beweech:
de fruchten tusken stâl en blêden.