februari 5, 2018
Lit ús op ’e knibbels falle,
al is it op ’e skerpe stien,
de iuwen troch ta brokken slein,
de ierde is al lang net ien
mear, ’t minskdom rûch ferballe.
Lit ús yn it neaken sitte,
al is it om ús hinne kâld
en falt de wike troch de rein,
fermongen mei Gomorra’s sâlt,
fan Sodom kin elk witte.
Lit ús dochs de ierde hâlde,
al is dy wurden ta symboal
fan wat er west hat yn ’t begjin
mei bleate Adam as idoal
en Eva noch de âlde.
Bou de brokken ta in tegel
mei ’t paradys as libben byld,
dêrûnder ek in earste sin:
De drippen sulver binne myld…
de ierde wurdt ta spegel.
januari 29, 2018
Se leine op itselde plak,
de Snitser bûlevaar,
de langte lykwols wie wol oars,
ek foar it each wie der ferskil,
mar beide joegen ûnderdak.
De ‘Krukel’ eage lang en breed,
rûn hurd en gjin gefaar
troch stielen romp en hege noas;
as seeslak makke hy ’t ferskil
mei ’t skipke ûnder ’t blauwe kleed.
Yn knûkels lei it blauwe kleed deroer,
foar rinners like ’t raar:
in bûlevaar joech oan wat oars
as wat se seagen troch har bril
fan kapitein oan ’t rûne roer.
Mar ûnder seil lei droech en djip
de reder fan it skip.
