oktober 16, 2017
Al jierren is de kop derôf,
mar ’t stobbeguod lit him net kenne,
sjit de pylken wer de hichte yn,
it stekt by wylgen net sa nau,
se kinne oan feroarings wenne.
It stekt altyd de djipte yn
om stammen fêstichheid te bieden
en oerein te bliuwen yn de stoarm,
as pylken swypkje yn de wyn,
dan sil gjin stobbe dêrtroch bliede.
Dêr tusken stammen rikt de hei
noch heger as de wylgepylken,
tydlik mar foar ’t stjitten yn de grûn,
de klappen binne moarn foarby…
de fêste nijbou sil fier bylkje.
Mar stjit de stoarm de kap derôf,
dan sil gjin pylk dêr aardzje kinne.
oktober 9, 2017
De kop der noch net by
nei’t dûken nei de iel,
dy’t him te glêd ôf wie…
trochwiet waard doe syn diel.
De wjukken breedwei út
fanwege minder fet,
de wyn dy’t dêrfoar stiet,
nimt drûchte mei út súd.
De spegel skaait nei flak,
sa komt er goed yn byld,
noch altyd sûnder kop,
dy’t mei it krop ompielt.
Wa komt dêr foar it ljocht
nei ek in djippe dûk?
Hat dy in heger krop
as wêr’t hysels om socht?
De kop derby, omheech
de snaffel, wiid de kiel,
hy is al út ’e rie:
sa wurdt de iel syn diel.
