november 9, 2017
fan Marc Chagall*
It wite ljocht strykt oer it doarp
en skampt it giel fan de lantearne,
wylst de staasje stekt skerp ôf,
de stap deryn, de oaren steane.
Sy ljochtet strieljend as de breid
en wol har al mei him ferbine,
wylst syn swart hâldt justjes ôf,
syn stal rint op mei it ferline.
De tiid stiet stil op dizze dei
by wat hy strykt út syn fioele,
sa ferbynt hy man en frou,
sy moat der sûnder lûd om gûle.
It feest rint fleurich nei de ein
en ’t wite ljocht glydt nei de stjerren,
mar wat folget, komt al gau,
dat lûd wol hy it leafst net hearre.
Mar foar de helte is hy heit,
hy sil har dêr noch faak op wize,
want sy is en bliuwt as frou
de mem, dat moat men net fertize.
* Marc Chagall (1887-1985)
Skilderij ‘De brulloft’
Skilderij ‘It pear’
november 6, 2017
Syn punt stekt al de hichte yn
as wurdt der wachte op ’t lansearjen
fan Kaap de Platte Potten ôf,
dy’t yn de rûnte rint…
’t kin amper noch mislearje.
Want op ’e achtergrûn ferriist
it romteskip dat mei syn streken
passearret swarte gatten, trou
syn koers opnij ôfstimt…
foar de raket in teken.
Klim sels de stielen hichte yn
om oer ’t hielal te fantasearjen
of út te sjen oer ’t lege blau;
wa’t yn de rûnte rint,
sil ’t útsicht heech wurdearje.