maart 12, 2018
It is sawat safier:
derboppe hy en sy derûnder,
foar it neiteam docht men soks,
de wrâld kin dêr net sûnder.
’t Kin ek net sûnder sier,
dus earst de snaffel yn de fearren
om te striken kleare gel,
it wurdt perfoarst wurdearre.
Sy fynt gjinien in klier,
lit wyt by alle tinten passe,
jout har ûnder fjouwer del
om letter ’t aai te lossen.
Hjoed falt it har net swier,
hat sin om op ’e wâl te iten
yn it selskip fan it stel
dat slij is nei dat wite.
maart 5, 2018
Foar it weagjend wetter
stiet er yn de iere moarn
te drinken foar de flecht…
wat hat er ommers oan
it pakje, nep, net echt.
Ut it hege noarden
fleach er foar de fûle kjeld
út, nei it suden ta;
dêr stiet er no fersteld,
wol hjir gjin winter ha.
Hy giet troch foar mantsje
fan it fjild*, no hurde grûn,
fleach dêrom nei de stêd,
dêr’t hy it wynwek fûn
en him foarearst wol rêdt.
Nee, gjin wettermantsje,
’t giet werom nei ’t noarderfjild,
dêr makket er syn nêst,
om’t noch it motto jildt:
wês foar it kroas honkfêst.
Fjildmantsje = kramsvogel