maart 2, 2018
De wettertoer en -poarte
steane stiif fan strange kjeld,
dat wetter lit him net mear sjen…
as hat de duvel dermei boarte.
Lit duvels dermei boartsje,
tweintich as ’t in bytsje kin,
sa’n leger lege graden telt,
sy sille ’t wetterpeil ynkoartsje.
Wa kin de djipte peile
fan de miuwen op it iis,
’t gefoel fan rûnom op te stean,
de kjeld lûkt troch de kromme neilen.
Kom duvels, noch in hoartsje,
dan lûkt krom de dikke tean
troch ’t riden, elkenien de priis,
want wille hoecht men net te partsjen.
februari 28, 2018
Al jierren sit er op it dek,
sjocht út oer ’t wetter, hjoed it iis
en hat sa út en troch in praatsje
mei de miuw wat hegerop,
se binne elkoars maatsje.
De skipper leit no noch foar dea
yn wintersliep en slim fertiisd
yn dreamen oer klimaatferoaring:
gjin begrutsjen mei foarop,
want útsicht jout bekoaring.
De tsjalk jout útsicht op ’e tiid
dat iis it foar it sizzen hie,
in iistiid fan ferskate iuwen:
yn gjin fjilden sturt of kop,
mar wol in loft fol miuwen?
Lit komme wat mar komme wol,
neat wurdt wer wat al earder wie,
feroaring soarget foar bekoaring.