mei 4, 2018
Noch altyd is it hûs bewenber
tusken tsjerke en stasjon
oan ’t lytse Julianapark,
ferneamd nei de prinses yn Kanada,
’t ferline is werkenber.
It wie de wente fan Van Gelder,
keapman al syn libbenlang
yn allerhande skeardersark,
hy moast it rûnom fan klandyzje ha,
fan net sa snoad oant helder.
Hy wie yn Snits al oer de santich
doe’t twa flechters brochten nijs
fan joadehaat, hy joech as Joad
har ûnderdak, it skeardersark koe ’t ha,
sels wie er noch parmantich.
Parmantich, neat noch yn de gaten
reizgen se út Snits mei ’t spoar
en fierder nei it moardnersoard
dat Auschwitz hiet, ’t koe sûnder skearmes ta,
gjin kâns om noch te praten.
Der lizze fjouwer stroffelstiennen
dy’t fertelle oer har spoar
troch ’t libben, stroffelark by ’t park.
april 30, 2018
It wie noch tsjuster tusken mar en stêd
doe’t ik de holle yn de nekke lei
en kloften miuwen fleanen seach,
opljochtsjend by de earste lampen;
nei de moarnshap noch net sêd,
ferwachten se in ôffaldei.
It wie in frije dei, in djippe rêst
lei oer de stêd, ik kaam der stadich yn,
wylst boppe my it miuwfolk fleach;
’k hie gjin idee fan ramp of lijen,
want de iere stap foldie my bêst,
dochs wie de stedske kalmte skyn.
Yn ien klap sloech de kalmte oer yn kramp,
de nekke joech de kop noch efkes krêft
om frij te kommen fan de grûn,
mar fierder koed er him net krije;
him de nekke draaie… nee, in ramp…
’k rûn troch… in miuw swom yn de grêft.
