juli 23, 2018
Se sjogge my as swarte duvel,
dy’t skerp krassend oer de strjitte fljocht
en alles fan it asfalt pikt:
de ynhâld fan in plastic pûde,
’t lykfleis fan in rôt of ein,
watfoar ôffal is my sljocht,
al is it ek bedoarne suvel.
Fan ûnderop flean ik nei boppen,
rap as duvels út ’e doaze wei,
want doazen sit ek faak wat yn,
fan pûde wjukje ’k nei de fleugel,
withoefaak bin ik sa flein,
boppe-yn fyn ik myn draai
om konkurrinten te beroppen.
Wol deale, lit er him wer hearre,
troch syn rop ha wy de duvel yn
as ierdske ingels yn swart-wyt,
dy’t boppedat noch swimme kinne,
himelsk heil is ús foarsein;
boppe draaie op ’e wyn
wurdt troch de duvel slim frustrearre.
juli 16, 2018
De hoanne kraaide al betiid,
hoewol’t de klokken lang al swijden,
omdat fierwei ’t measte folk
de romte foar de preekstoel mijde.
’t Wie sûnde foar it hege dak
dat net mear foar de minsken tsjinne,
dêrom wennet der no folk
mei wijde romte om har hinne.
De himel seach genedich del,
mar wolken flokten rûch mei wetter,
dat it dak net keare koe,
de duvel spile doe foar ketter…
… dy’t skieding bringt yn dizze tiid,
dus kraaide lûd de âlde hoanne,
dy’t gjin lijen hawwe woe,
want elk drinkt út deselde boarne.
Doe tilde heech de sterke earm
twa ingels boppe tûzen pannen,
dy’t bestrieden satans skea
op heech nivo mei wijde hannen.
