november 18, 2018
fan Paul Albert Laurens*
Hoe soe in bern al delsjen kinne
op it byld fan heit of God
dy’t strang him yn de eagen sjocht?
De jonge ûndergiet syn lot
en moat mar oan de wetten wenne.
Hoe soe de jongfeint dan net trouwe
mei in nicht him goed bekend?
Dat lot lykwols docht him gjin rjocht,
hy rekket oan de bân net wend
en sil de keatting stikken houwe.
Hy hat him oan de wrâld sjen litten
as de homoseksueel
dy’t skriuwend foar syn rjochten focht,
de wrâld seach him as skean en skeel,
hat amper fan syn freonskip witten.
Hy hie begrutsjen mei de swakken,
seach de froulju foar fol oan,
waard troch de roomske god fertocht
fan ’t skriuwen op in falske toan…
dochs krige hy syn priis** te pakken.
* Paul Albert Laurens (1870-1934)
Portret fan André Gide
** Nobelpriis foar Literatuer yn 1947
november 12, 2018
It hat wer west, de ljochte simmer
joech de tiid oer oan de hjerst
mei tûken dy’t it hingje litte,
swier fan ’t ôfskie, want de rest
fan ’t jier beslacht it folle slimmer.
Dan slacht de stoarm de lêste blêden
fan de beam… en folget rêst.
No hinget noch in lichte dize
yn de fierte oer it fjild,
wylst streken by it swurk lânssjitte,
licht fan ’t wolkom, want sa tilt
it op fan… lit it folk ferrize.
Dan slacht de swierte ta, want rêde
kin men ’t net, it fjild hâldt fêst.
Wa kin in folk mei wjukken skeppe,
fleanend by de streken lâns?
It is gjin saak fan mjitte litte
om te reitsjen yn balâns…
wat oerbliuwt is de slingertreppen.
