april 1, 2019
By him kin ’t amper djipper,
want hy hâldt de fearren leaver drûch,
de snaffel stekt hy der wol yn
en smyt sa’n stjit neat op,
dan goait hy ’t oer de oare boech.
Neat hat er fan in skipper,
kin sa oeren stean as wie er slûch,
gjin skomjend spoar yn ’t griene wiet,
skrept him net oer de kop,
wol ’t net, dan oer de oare boech.
Fan ûnderen nei boppen,
want hy kaam fan ûnder wetter wei
en wjukke swier de hichte yn,
hy stiet no mei it krop
foarút en hat folslein syn draai.
maart 25, 2019
De tûken stekke wyld derhinne
op ’e skieding tusken keal en grien,
de beamsjirurch klimt nei de hichte
om de dea bylâns te rinnen.
De motor raast om ’t pleit te winnen
fan de dea dy’t delploft as in stien,
de beamsjirurch bliuwt op ’e hichte
foar it opgean fan de sinne.
De stilte falt der samar hinne,
sûnder plof, de dea is hinnegien,
it maitiidsgrien hat him ferplichte
om net kreakjend mear te stinnen.
Sjedêr it libben fan de tûken,
dy’t fereale sjonge op ’e wyn,
de fleur komt binnen troch de sinnen,
de tiid fan ’t jier is rynsk te rûken.
