mei 27, 2019
Blau-wyt wie er ynpakt,
it swarte bistke yn de tas,
it ljocht koe krekt net by him komme,
lykas wist it: ’t jout gjin pas,
it tsjuster hat it foartou nommen.
Donker wie syn takomst,
mar net fanwege ’t swarte skiep,
syn poaten koene him net drage,
lizzend foel er dan yn sliep,
syn nacht wie langer as tsien dagen.
Oantaast yn de harsens
gie ’t lamke mei de frou op reis,
de earste, ek de alderlêste;
yn it blau-wyt ûnderweis
wie foar dy beide dochs it bêste.
mei 20, 2019
In twirre brocht it boppe ’t plak,
doe gie de wyn lui lizzen
as hie ’t sa wêze moatten
yn de winter mei de dei troch rein,
men hie it net foar ’t sizzen.
De winterbloei siet der noch yn
mei rûnom ’t grien fan blêden,
de froast hie dy net koarte;
lizzen gie de wyn, ’t is earder sein,
it sakke… neat te rêden.
Dochs kaam it op it goede plak
as reinjas om de stâle
as hie de duvel boarte
mei it plastic fan begjin oant ein,
mar ’t is wol fierder rôle.
It rôle alle seeën yn,
gjin twirre wie noch sûnder
in plastic jas, mar blommen
wiene net te finen… yn de rein
gie ’t fynspul stadich ûnder.