augustus 26, 2019
Hy rint op lange, swarte poaten
hastich by it wetter lâns
om in gaadlik plak te finen
dêr’t syn snaffel skowe kin
al fiskjend hinne en werom,
hy is geduerich yn beweging,
breedút bliuwt er yn balâns,
oer neat hoecht hy him op te winen.
Sy lit har op it wetter driuwe,
sûnder gong hat sy it nei it sin,
ûnder ’t strieljen fan de sinne
lit sy har al weagjend sjen:
de wetterspegel stjoert werom
har byld, geduerich yn beweging;
wat sy yn ferbylding kin,
is swimmend noch oan skientme winne.
augustus 19, 2019
Se binne net oars wend
as nei de stâl de greide yn,
’t kin om de feangrûn lije,
dy’t wol fjouwer poaten drage kin,
nei bûten is de trend.
It kin ek om ’t klimaat,
sa tusken kjeld en hjitte yn,
se hoege net te lijen,
mar genietsje fan it drûge waar,
se ha by bûten baat.
It rint der samar út,
omdat it ek deryn gien is
as gers en liters wetter,
wat neidielich is foar it klimaat…
de hjitte waait út súd.
Salang’t der wetter is,
giet hiel de sirkulaasje troch,
’t klimaatgefoel is dûbel,
mar de dieren binne deroan wend,
foar har gefoel neat mis.
