december 23, 2019
As de nacht op strjitte falt,
dan hearsket dêr de leechte
nei’t it folk foar ezel spile
hat, beladen mei ’t gefoel
fan wat op ’t feest befalle sil.
Rûnom strielet noch it ljocht,
dat hearsket oer de leechte
om de keapsnein nei te fielen,
want de klok-rûn hat as doel
dat elkenien ’t belibje sil.
Joazef oan de linkerkant,
klaaid nei de lêste moade,
hat gjin nocht om mei te dielen
dat it bern net berne is,
wat har grif min befalle sil.
Rjochts stiet wol Marije klear,
ek nei de lêste moade
klaaid, sy hat har rol al spile
foar de ezels dy’t wer ris
it feest belibje sa’t it sil.
december 16, 2019
Wa docht my wat
hoe’t ik hjir stean
en hâldt it stiel beset
salang’t it my sa past,
myn wil is wet.
Men kin my wat
wylst ik hjir stean,
gjinien foar my yn ’t plak;
salang’t it stiel net barst,
bliuw ik yn ’t pak.
Myn pak is swart,
stekt ôf tsjin wyt,
in keninklik ferskil,
ik fiel my fûgelfoarst,
sterk is myn wil.
As stiel sa sterk,
dêr’t ik op skyt
en flean dan frij-út op,
omdat it fan my moast,
sa woe myn kop.