november 21, 2019
Op in pylder stie sy út te sjen
oer grêft en boatsjes hinne,
draaiend op har linkerfoet
mei ’t each op ’t rizen fan de sinne.
Fan de hichtedûns wie sy in fan,
foar lykwicht yn it libben
hold sy altyd foet by stik
mei grutte kâns op stive ribben.
Party wenten stiene oan de grêft
en leine yn de spegel
fan it wetter; ’t wie har goed,
want dûbelop wie faak de regel.
Yn de hichte lei har eigen krêft,
sy koe it net begripe
dat in boat keas foar de kick
nei ûnderen, ’t wie net har type.
november 11, 2019
Te lang hat hy by ’t spoardok stien,
wat er yn himsels faak sei,
hy moast it mei in lege mage dwaan,
de skoalbern woene him gjin fretten jaan.
De brêge brocht har wol op wei,
streekrjocht nei syn steanplak ta;
de miuwen fochten om it bernemiel,
hy stie dêr mar mei ’t liif fan rustfrij stiel.
Mar yn in sliepeleaze nacht
hie hy skjin syn nocht fan ’t stean,
syn fêste poaten loek er ien foar ien
omheech, sa sterk as stiel klom mei de stien.
In lange dei hat hy dêr stien,
want gjin poat kriich hy fan ’t plak,
de skoalbern rûnen narjend by him lâns,
fan ’t warber wurkfolk kriich er noch in kâns.