februari 9, 2020
Noch donker fan de lange nacht
hat gjin tûke yn de gaten
wat him hjoed te wachtsjen stiet;
hy slacht op ’t waarberjocht gjin acht,
hat mei syn maten noch net praten.
Iksels hie ’t waarberjocht wol heard,
hong foaroer tsjin fûle twirren,
song myn deistich stappersliet;
dêr tusken plattelân en stêd
waard my ’t foarútsicht iepenbiere.
It dage yn it easten mei
wat foar eagen kaam mei koade
read-oranje, ’t waarberjocht
yn kleur, dêr seagen tûken nei:
de himel as de ûnheilsboade.
De kleuren rekken rap al wei,
makken plak foar grauwe goaden,
tsjin wa’t ik fûl rinnend focht.
januari 27, 2020
Fan fierren klonken klappen,
’t moast wol komme fan beton,
men koe it plak wol witte,
nei de opbou kaam de brek
fan dat ferneamd stasjon.
It wie fan trije bruorren
mei de oalje yn it bloed,
sy koene ’t peil wol mjitte,
hiene nea in oaljelek,
dat har bedriuw rûn goed.
Fan ’t âlde kaam it nije;
wat klonk fier fan dat stasjon,
wie ’t âlde liet, de namme,
doe kaam mei de dea in brek,
wat hurd wie… as beton.